ಈ ಬುಡಕಟ್ಟಿನ ಜನ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಾಂಸಾಹಾರಿಗಳು. ಇವರು ಬೇಟೆಯಾಡುವ ಪ್ರಾಣಿ-ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಎಷ್ಟೊಂದು ಬಗೆಯ ಮಾಂಸವನ್ನು ಯಾವ ಯಾವ ರೂಪದಲ್ಲಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂಬುದು ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಆಯಾ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಂತೆ ಅವರು ಅಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಆಹಾರ ಧಾನ್ಯಗಳನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ದಕ್ಷಿಣ ಕರ್ನಾಟಕದ ಹಲವು ಜಿಲ್ಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಬದುಕುವ ಈ ಜನ ಅಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ರಾಗಿ, ಜೋಳ, ನವಣಿ, ಅರಕ, ಬರಗ, ಸಾವೆ, ಭತ್ತ, ಸಜ್ಜೆ, ಅಲ್ಲದೇ ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಕಾಳುಗಳನ್ನೂ ತಮ್ಮ ಅಡಿಗೆಗಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮುದ್ದೆ, ರೊಟ್ಟಿ, ಅನ್ನ, ತಯಾರಿಸಿ ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಇವರು ಮಾಡುವ ಕೈರೊಟ್ಟಿ (ಮಾಸಾಲೆರೊಟ್ಟಿ) ಪಯಣದ ರೊಟ್ಟಿ ರುಚಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ದೂರ ಪ್ರಯಾಣ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬಿದಿರು ತರಲು ಬೆಟ್ಟ ಗುಡ್ಡಗಳಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಈ ರೊಟ್ಟಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು.

ಹಂದಿ, ಅಳಿಲುಗಳನ್ನು ಬೆಂಕಿಯಲ್ಲಿ ಹದವಾಗಿ ಸುಟ್ಟು ತೊಳೆದು ಹೊಟ್ಟೆ ಸೀಳಿ ಕರುಳು ತೆಗೆದರೆ, ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ಕೋಳಿ ಸುಡುವ ಹಾಗೆ ಪುಕ್ಕೆ ತೆಗೆದು ಸುಟ್ಟು ಕರುಳು ತೆಗೆದು ಕೊಯ್ದು ತುಂಡು ತುಂಡು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಬಾವಲಿಯನ್ನು ಸುಲಿಯುತ್ತಾರೆ. ಅಳಿಲು ಮತ್ತು ಕೆಲವು ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಸುಟ್ಟಾದ ಮೇಲೆ ಅವುಗಳ ಕಾಲನ್ನು ಮುರಿದು ಬೂದಿಯನ್ನು ಉರುಬಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಇವು ಕುರುಕುರು ಆಗಿ ಒಂದು ತರಹದ ರುಚಿ ಕೊಡುತ್ತವೆ. ಮತ್ತು ಇವುಗಳ ಈರಿಯನ್ನು ಉಪ್ಪು ಸವರಿ ಬೆಂಕಿಯಲ್ಲಿ ಸುಟ್ಟು ನೆಂಚಲು, ಚಾಕಣ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ದೊಡ್ಡವರು ಹೆಂಡದ ಅಂಗಡಿಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವು ವೇಳೆ ಉಪ್ಪು ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಇಡೀ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನೇ ಬೇಟೆಯಿಂದ ಬರುವಾಗ ಮಾರ್ಗ ಮಧ್ಯೆ ಹೆಂಡದಂಗಡಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾದರೆ ಸುಟ್ಟು ನೆಂಚಿಕೆಯಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.

ಮಾಂಸವನ್ನು ಸಾರು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಜಾಕಾಯಿ, ಲವಂಗ, ಚಕ್ಕೆ, ಏಲಕ್ಕಿ ಮುಂತಾದ ಮಸಾಲೆ ಅರೆಯುವುದು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕಾಯಿ ಇದ್ದರೆ ಆಯಿತು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಸರಿಯೆ. ನೀರು ಹಾಕದೆ ಹುರಿದು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿಯೂ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದನ್ನು “ಒರ‍್ತಕರ್ರಿ” ಎಂದರೆ ಹುರಿದ ಮಾಂಸ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಾಂಸವನ್ನು ಸೀಳು ಸೀಳಾಗಿ ಸೀಳಿ ಹಗ್ಗದ ಮೇಲೆ ತೂಗು ಹಾಕಿ ಒಣಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಬಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಒಣಗಿಸಿದಂತೆ, ಒಲೆಯ ಮೇಲೆ ಬೆಂಕಿಯ ಝಳ ತಗುಲುವಲ್ಲಿಯೂ ತೂಗು ಹಾಕಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಒಣಗಿಸಿಟ್ಟು ತಮಗೆ ಬೇಕೆನಿಸಿದಾಗ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ನೆನೆಸಿಟ್ಟು ಸಾರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದು ಯಾವುದೇ ರೂಪದಲ್ಲಿರಲಿ ಮಾಂಸದ ಊಟ ಬಲು ಇಷ್ಟ. ಅದರಲ್ಲಿಯೂ ಹಂದಿ ಮಾಂಸವೆಂದರೆ ಬಲು ಪ್ರೀತಿ. ಕೆಲವರು ಹಂದಿಯ ಹಸಿಯ ಬಾರನ್ನು ಜಗಿದು ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು.

ಇ. ಥರ‍್ಸಟನ್ ಅವರು “Given an elephant to pandit, and eat to a Kuruvan” ಎನ್ನುವ ಗಾದೆಯನ್ನು ಹೇಳಿ ಅವರು ತಿನ್ನುವ ಕೆಲವು ಪ್ರಾಣಿ-ಪಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ಹೆಸರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇದರಿಂದಲೇ ಅವರ ಮಾಂಸ ಭಕ್ಷಣೆಯ ಶಿಷಯ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಆದರೆ “They will not eat cattle or buffaloes”

[1] ಎಂದು ಅವರು ತಿನ್ನದೇ ಇರುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ವಿವರವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಇವರು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಎಲ್ಲ ಜಾತಿಯ ಮೀನನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಶ್ರೀ ಎಚ್.ವಿ. ನಂಜುಂಡಯ್ಯ ಮತ್ತು ಶ್ರೀ ಅನಂತಕೃಷ್ಣ ಅಯ್ಯರ್ ಅವರು “They do not eat beef, of kill snakes and monkeys. They indulge rather excessively in drink using both contry and for eight liquor”[2] ಎಂದು ತಿನ್ನುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಕುಡಿಯುವುದರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ. ಗಂಡಸರು, ಹೆಂಗಸರೆನ್ನದೆ ಇದು ಎಲ್ಲರಲ್ಲಿಯೂ ರೂಢಿಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಮೈಕೆಲ್ ಕೆನಡಿ ಅವರು ಕೈಕಾಡಿಗಳಲ್ಲಿನ ಊಟ ಮತ್ತು ಕುಡಿತದ ಬಗ್ಗೆ ಮೇಲಿನ ಅಂಶವನ್ನೇ ದಾಖಲಿಸಿದ್ದಾರೆ.[3] ಕೊರಮರಲ್ಲಿ ಮದುವೆ ನಿಶ್ಚಯದಂಥ ಕಾರ್ಯಗಳೂ ಹೆಂಡದಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವೆಂದರೆ ಇವರ ಕುಡಿತದ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ. ಹೆಂಡದಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಕುಡಿದಾಗ ಜಗಳ ಸಾಮಾನ್ಯವೆ ಆಗಿತ್ತು. ಕಿವಿ, ಮೂಗುಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡವರೂ ಇದ್ದರು.[4] ಆದರೂ ಇವರು ಸಸ್ಯಾಹಾರವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬದುಕಿದವರಲ್ಲ. ಅಡಿಗೆಗೆ ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯ ತರಕಾರಿಯನ್ನೂ, ಸೊಪ್ಪನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಕಾಳು ಬೇಳೆಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ತರಕಾರಿ ಇಲ್ಲದೇ ಸಾರು ಹುಣಸೇ ಹುಳಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವರು ಇದ್ದರೆ ಹುರುಳಿಕಾಳನ್ನು ಹುರಿದು ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಬೆಂಗಳುಕಾಳು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಮುದ್ದೆ ಅದ್ದಿ ತಿನ್ನಲು “ಗೊಡ್ಡಗಾರ” ಅರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಪುಂಡಿಸೊಪ್ಪಿನಿಂದ ಗೊಜ್ಜು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಇದನ್ನು ಕೊಣ್ಣಕ್ಳಿ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಸಾರಿಗೆ ಏನೂ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಉಪ್ಪು, ಹುಳಿ, ಮೆಣಸು, ಈರುಳ್ಳಿ ಹಾಕಿ ಕಿವುಚಿ ಮುದ್ದೆ ಅದ್ದಿಕೊಂಡು ನುಂಗುತ್ತಾರೆ. ಇದಕ್ಕೆ “ಉಪ್ಪು ಮಳಕಾಯಿ” ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಕಾಳನ್ನು ನೆನೆಸಿ ಅಥವಾ ಹುರಿದು ಸಾರು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಹಬ್ಬ ಹರಿದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹೋಳಿಗೆ, ಪರಮಾನ್ನ, ತಾಳ್ಳನ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೊಟ್ಟೆ ಹಸಿದಾಗ ಉಪ್ಪನ್ನು ನರಕಿ ಅದರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಮುದ್ದೆಯನ್ನು ಮೆದ್ದು ಕೈಗೆ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದನ್ನು “ಉಪ್ಪಿಟ್ಟು” ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ಮುದ್ದೆ ಮಡಕೆಯ ತಳದ ಸೀಕು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮಕ್ಕಳ ಕೈಗೆ ರೊಟ್ಟಿ ಇದ್ದ ಹಾಗೆ. ಮುದ್ದೆಯನ್ನು ತಿರುಗಿಸುವಾಗ ಬಿಸಿಯಾದ ಮುದ್ದೆಯನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ತೆಗೆದು ತಣ್ಣೀರಿಗೆ ಹಾಕಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಇವನ್ನು “ಕೋಲ್ ಬಾಯಿಟ್ಟು” ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು.

ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಇವರಲ್ಲಿ ಅನೇಕರು ಹೊಸ ರುಚಿಯ ಅಡಿಗೆ ಮಾಡಲು ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಸ್ಥಳೀಯ ಜನರು ಮಾಡುವ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಅಡುಗೆಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.


[1]       E. Thurston Castes and Tribes of Southern India Vol, III – K  P-475.

[2]      H.V. Nanjundaiah, and L.K. Anantha Krishna lyer, Vol-III  P-618.

[3]      Michael Kennedy, Criminal Classes in the Bombay Presidency. P-66.

[4]      Castes and Tribes of Southern India Vol, III – K  P-471.